Waarom deze naam? Ach in Rotterdam heb je al een brug, een universiteit, een apotheek en een wasserij, alle met de naam Erasmus. Niet gek natuurlijk in de geboortestad van deze grote denker. Hij noemde zich zijn hele leven zelf niet voor niets Erasmus de Rotterdammer.

Een historisch bedrijf moet dan toch ook wel naar Erasmus heten nietwaar? Maar als die historicus eigengereid is, dan doet hij dat anders. Daarom heb ik de doopnamen van de schrijver van De Lof der Zotheid genomen voor mijn bedrijfsnaam.

Wat doet Gerrit Gerritsz zoal sinds de oprichting in 2011?

Ik ben toen begonnen met een oral history project in opdracht van het Maritiem Museum, Museum Rotterdam en Stadsarchief Rotterdam. In dit project moeten door middel van interviews de herinneringen van de laatste stukgoedarbeiders worden vastgelegd. Fase 1, een literatuuronderzoek is afgerond. 

Begin 2012 begin ik samen met journaliste Mariette de Bruijn (later is haar plaats overgenomen door journalist Frank de Kruif) aan een project in opdracht van Stichting Belangenbehartiging Pensioengerechtigden van de Vervoer- en Havenbedrijven. We schreven een boek over de hele geschiedenis van de pensioenen in de havens. Het belangrijkste draaipunt in die geschiedenis was de juridische omzetting in 1997 van een pensioenfonds naar een particuliere verzekeraar. Doordat de Stichting Inphykem (het voormalige Optas) die juridisch correct, maar moreel betwistbaar met een vermogen van rond de 1 miljard afscheid van de havenpensioenwereld heeft genomen, verschijning van het boek wilde tegengaan, heeft het nog wat extra maanden geduurd. Maar het is er toch gekomen.

Daarnaast geef ik lezingen, schrijf ik columns en deed ik in opdracht van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (www.iisg.nl) kleine klusjes.

Per 1 januari 2014 kreeg ik een aanstelling als onderzoeker bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis in Amsterdam voor 1 dag in de week. Daar hield ik me bezig met het opstarten van een Global Hub Labour Conflicts. De bedoeling was dat het IISG het centrale digitale punt voor informatie over arbeidsconflicten in het verleden wordt. Dit jaar is bedoeld als startjaar om de digitale infrastructuur te bouwen en het netwerk uit te breiden.

Dat werk heb ik gedaan tot mijn pensionnering in 2020 naast vier dagen werken aan andere klussen zoals een boekje over de schildersziekte, waardoor er toch weer een relatie tot stand kwam met mijn vroegere werk in de bouw. 

Nu ben ik dus met pensioen maar nog steeds niet vies van werken.